داستان زندگي من

لائو شه در اثر كوتاهش (داستان زندگي من) با توصيفي نيمه‌طنز، نيمه تلخ، زندگاني پكن و مردمانش را در شروع قرن بيستم روايت مي‌كند. دوراني سراسر دگرگوني و بهت‌زدگي، آشفتگي سياسي، به مخاطره افتادن امپراتوري و آنچه پيامد گريزناپذير اين گذار عظيم است. جامعه آرام آرام عرف و عادات آبا و اجداد چين امپراتوري را در همه عرصه‌ها از مشاغل و سرگرمي‌ها گرفته تا ذهنيات حاكم بر جامعه به كنار مي‌نهند. آدم‌هاي متوسط، كارمندان دولت و حقوق بگيران زندگي بسيار سخت و تلخ و يكنواختي پيش رو دارند و چشم‌اندازي از شادي و كام‌روايي پيدا نيست. به باور لائو شه در چنان وضعيتي ريشخند و خنده تنها پادزهري است كه به طريقي آدمي را زنده نگه مي‌دارد، از اين روست كه راوي پنجاه ساله داستان كه چيزي نمانده از گرسنگي تلف شود، لبخند به لب قصه خود را مي‌آغازد. لحن لائو شه آميخته به تاثري گزنده است، گويي زندگي، شوخي بي‌مزه‌اي بيش نيست، آنقدر احمقانه كه اگر مي‌ترسي به گريه بيفتي، بهتر است به هر آنچه رخ مي‌دهد لبخند بزني.