اراده قدرت

(اراده قدرت) كه نيچه از آن سخن مي‌گويد و به معنايي و به عبارتي، همان (كشش به قدرت) يا (كشش به سوي نيرو) مي‌باشد، در همه پديده‌هاي هستي و جامعه جاري و ساري است: در طبيعت در سياست، در هنر، در وظايف‌الاعضا و زيست‌شناسي انسان. اگر هم چنين نباشد، نيچه مي‌خواهد كه چنين باشد، يعني كه آدمي در هر چيز قدرت را بجويد و بخواهد. اين اراده يا كشش معطوف به قدرت، با قدرت‌طلبي پيش‌پاافتاده و رايج ميان سياست‌بازان و دنياپرستان يكي نيست، بل برابر نهاد (آنتي‌تز) مقهوريت و حقارت و سرسپردگي و توسري‌خوري است. از همين‌روست كه نيچه به جاي مدح و ستايش (مردم) و (توده‌ها) يا ناتوانان و از پادرافتادگان، يا حتي همدردي و دلسوزي نسبت به آنان، به سرزنش و حتي خوارشماري ايشان مي‌پردازد.