پل هاي مديسون كانتي

حالا شكي ندارم كه از مدت‌ها پيش، من و تو به سوي هم كشيده مي‌شديم. گرچه هيچ‌ يك از ما پيش از آشنايي، ديگري را نديده بود، اما در وراي بي‌خبري ما، نوعي نداي دروني به ما اطمينان مي‌داد كه هم‌ديگر را خواهيم ديد، مانند دو پرنده تنها كه به حكم تقديري آسماني بر فراز دشت‌هاي بزرگ پرواز مي‌كنند، ما هم تمام اين سال‌ها و در تمام مدت زندگي‌مان به سوي هم در حركت بوديم...