اتاق افسران

جنگ، يك كلمه بيشتر نيست، اما درد و رنج‌ها و فاجعه‌هايش در جهاني نمي‌گنجد، حتي اگر جهان گيرا نباشد. براي پي بردن به نتايجش لزومي ندارد وارد صحنه‌هاي گسترده و كشتارها و ويراني‌هاي عظيم آن شويم. ديدن حتي يك نفر از كساني كه در هر جنگي شركت داشته و يك يا چند عضو صورتش را از دست داده،‌ بيني، فك، گونه، چانه... كافي است پي ببريم، انساني سالم و عادي به صورت چه هيولايي مي‌تواند در آيد. مارك دوگن در اين كتاب كوچك بزرگ، عمق فاجعه را چنان به تصوير مي‌كشد كه پشت آدم مي‌لرزد، حتي آن‌هايي كه هرگز نه جنگي را ديده‌اند و نه در جنگي شركت كرده‌اند. ما آدم‌ها چه موقع مي‌خواهيم از اين جنايت وحشتناك دسته‌جمعي كه هيچ حيواني مرتكبش نمي‌شود، دست برداريم؟