همه چيز مي گذرد تو نمي گذري

سوار يه اسبم. پشت و رو. پشتم به كله اسب، صورتم سمت ماتحتش. اسبه ميخكوبه سر جاش، شاد و شنگول سوت مي‌زنه و يه پاش رو گرفته هوا. پيشاب مي‌ريزه پاي يه گل نسترن. از كاري كه مي‌كنه كيفوره. واق‌واق مي‌كنه. خرناس مي‌كشه. يه تيكه از شعر «ويليام بليك» رو مي‌خونه: «اي سرخ گل، تو بيماري آن كرم نامرئي كه پرواز مي‌‌كند شب‌ها در ميان توفان خروشان يافته است بستر لذت سرخت را و عشق او تاريك و پنهان تباه مي‌كند عمرت را.»