احمدرضا احمدي از ايوان خانه‌اشان فرار كرد

اي يارم چون گريستم زبانم را گم كردم دلم چه سخت بر سيده‌ي صبح مي‌ريخت در دستانم هميشه بهار بود پاييز هميشه در گفتارم خون بود شامگاهان هميشه ترانه را در دستانم ترك مي‌گفت.