ساحل پاياني

دنياي بالارد دنياي غريبي است كه سر از قلمروي شعر در مي آورد. گاهي متن را مي توان با همان حال و هواي شعر خواند: تصويرها، تشبيه ها، واژه ها، تركيب ها، سنگيني و در عين حال نوآوري در نثر، اشاره ها. نمي دانم چه قدر توانسته ام فضاي بالاردي را به قالب زبان فارسي منتقل كنم. مشكل كار اين است كه بايد در اين فضا، كه گاهي هزار توي ذهنيت ديوانگان است، فرو بروي و آن را حس كني، يا خودت داراي همان ذهنيت انتزاعي و شاعرانه باشي. قصه ي «ژوكند در گرگ وميش ظهر» را مثلا يك جا در ذهن مجسم كنيد، كه مي خواهد به تراژدي يوناني نزديك شود، يا آن همه رنگ و نور را در «مرد نوراني»، يا فضاي آشفته و شيزوفرنيك و بيان شيزوفرنيك «ساحل پاياني»، يا فضاهاي سورئاليستي و حركت در مرز واقعيت و توهم كه چه شباهتي هم با فيلم سورئاليستي سگ آندلوسي اثر دالي و بونوئل دارد.