روباه و لحظه هاي عربي

... ما منتظر حبيب مي‌مانديم و قبل اين كه رويش را ببوسيم خدا را از توي ساك بر مي‌داشتيم و روزنامه‌اي مچاله را پس مي‌زديم و از خداي اين بار آورده رونمايي مي‌كرديم. چه قشقرقي كه راه نمي‌انداختيم. انگار يك عشيره نا اميد عروسي دختر ترشيده‌اش را جشن گرفته باشد. براي خودش آييني بود. ولي خوب، انصاف را جلو خودمان را هم مي‌گرفتيم كه ذوق‌زده نشويم و نزنيم بتركانيم. از همين بود كه وقتي يكي‌مان گفت خبر كنيم بچه‌هاي دانشكده بيايند ببينند تن نداديم و كلي توپيديم و خشم آلود ماغ سر بدبخت كشيديم. خطر داشت. مي‌ريختند مي‌گرفتندمان به اسم هزار فرقه. مگر كار بي خود قحط بود؟ ...