پست چي نرودا

و خونين، شعري خونين، شعري بر لب‌هاي شاعر نقش بست كه خود او هم متوجه سرودن آن نشد. وليكن ماريو به هنگامي كه پنجره را باز كرد و باد سايه روشن را جابجا كرد آن را شنيد. ‹‹ من به درياي پيچيده در آسمان باز مي‌گردم. سكوت ميان اين موج و ديگر موج و قله‌اي پر خطر، برقرار مي‌سازد زندگي مي‌ميرد، خون آرام مي‌گيرد تا جنبشي نوين طغيان كند و نداي حق، دوباره طنين انداز شود.››