مثنوي آدم ها

خويش را بشناس اول، خويش را تا بداني فرق نوش و نيش را بلبلان، خاموش و خر، در عرعر است جغد كور و كر، به جاده، سرور است عقل سوداگر ندارند عاشقان ليك، سرشارند از آن عقل جان! آن كه ذلت در خوشي را طالب است در نهانش ناخوشي‌ها غالب است در پي شهرت دويدن، خامي است قاتل زنجيره‌اي هم، نامي است مرغ حق را با لباس حق كشند پايكوبي مي‌كنند و سرخوش‌اند جاده‌ها صاف است، اما بي‌صفا آدمك‌ها، خوب، اما بي‌وفا عقل خوب و مصلحت بين ديگر است جنگ عشق پاك، با عقل زر است