در مه بخوان

زمين شخم خورده است و جهان منقلب شده است. يعني كه از زمين ميوه‌هاي فصل مي‌رويد و از گوشه‌هاي جهان انسان برهنه ظهور مي‌كند. و من وقتي قلم به دست مي‌گيرم، ديگر نمي‌دانم تاريخ چيست، اسطوره چيست، متن كهنه كدام است و ايسم‌ها و ايست‌هاي مكتبي چه مي‌گويند. و آيا اين چه مي نويسم، ترجمه‌ي قصه مولوي به يك تم روز است؟ تاريخ عهد ناصري به روايت فرداست؟ يا جستجوي نيمه آن كارمند آويخته در اداري ثبت است؟ هر چه هست، اگر شما بتوانيد با يك دانه چپق، دو خشتك پاره و يك قهوه‌خانه مفلوك(اين فقه يك مثال براي طرز كار انديشه خلاق است) خطوطي در نوشته رسم كنيد و با تركيب اين خطوط دهشتي به ابعاد جهان بيافرينيد كه شيره خام تمام عناصرش از قعر لايه‌هاي شما جوشيده باشد، بله اين جاست كه يك اتفاق در حافظه آينده روي داده است و شما مورچه خردي را با سحر ذهن خود بدل به يك نهنگ عظيم‌الجثه كرده‌ايد.