نظريه ي هنر آوانگارد

پيتر بورگر در اثر كلاسيك خود كه در زمان انتشار به تدريج جايگاه خاص در نظريه‌هاي مرتبط با هنر آواتگارد پيدا كرده است، با تكيه بر سنت فكري ديالكتيكي، ضمن بررسي و نقد ديدگاه‌هاي زيباشناختي چهره‌هايي چون لوكاچ، آدورنو و بنامين، به موقعيت تاريخي ممتاز جنبش‌هاي آوانگارد ابتداي قرن بيستم در چارچوب تاريخ هنر و جريان مدرنيسم هنري مي‌پردازد. از ديدگاه او، تاريخ هنر غرب با جنبش‌هاي آوانگارد به نوعي خودآگاهي تاريخي نسبت به وجه‌نهادي خود دست پيدا مي‌كند كه بدان قابليتي خود نقادانه مي‌‌بخشد و جهت‌گيري و عملكرد هنر پس از آن را دگرگون مي‌سازد.