شهرما

در پارک قديمي، تنها و يخ‌زده اندکي پيش، دو شبح گذشتند. چشم‌هايشان بي‌جان است و لب‌هايشان سست، حرف‌هايشان به‌سختي شنيده مي‌شود. در پارک قديمي، تنها و يخ‌زده دو شبح يادي کردند از گذشته. ـ به خاطر داري شعفِ روزهاي ديرينمان را؟ ـ چرا مي‌خواهيد به ياد بيارمشان؟ ـ دلت آيا هنوز تنها به نام من مي‌تپد؟ هنوز جانِ مرا مي‌بيني در رؤيا؟ ـ خير. ـ آه روزهاي خوشبختيِ وصف‌ناپذير ما
که لب‌هايمان به هم پيوند مي‌خورد. ـ باورنکردني.
ـ چه لاجوردي بود آسمان، و اميدِ ما فراخ!
ـ اميد گريخت، شکست‌خورده، به آسماني سياه.
چنين قدم برمي‌داشتند در يولاف پوچ،
و تنها شب نشست به حرف‌هايشان سر تا پا گوش.