دختر عزيزم

دوران کودکي‌‌ام با تمام هم‌‌سن‌وسال‌هايم متفاوت بود. آن‌قدر متفاوت که انگار فيلم تخيلي بوده تا زندگي واقعي.
پدرم کسي که عاشقش بودم و هميشه پشت و پناهم بود، يک‌ روز به کارگاهش رفت و ديگر برنگشت. امان از خاطرات کودکي‌‌ام که پر از ترس و وحشت‌اند حتي يادآوري آن هراس به دلم مي‌اندازد.
مادرم بعد از مرگ پدر تبديل به هيولايي شد که قابل‌تصور نبود. تمام اين سال‌‌ها که خودم تشکيل خانواده دادم و صاحب دو دختر هم شدم، خبري از مادرم نداشتم؛ اما يک‌مرتبه طي تماسي از طرف مباشرش، متوجه شدم مادرم به سرطان مبتلا شده و مي‌‌خواهد من را ببيند.
اي کاش قلم پايم مي‌‌شکست و نمي‌رفتم که اين همه مصيبت گريبان خودم و خانواده‌ام را نگيرد…