ماهور و ترنج

کودکان بزرگ‌ترين فلاسفه‌اند. صاحبان ناب‌ترين فلسفه، فلسفه‌اي مبتني بر فطرت، بر پايه يگانگي بي‌حدوحصر روان دست‌نخورده انسان با طبيعت، تواناترين فلسفه در آميزش خيال و واقعيت، و چنان توانا که هر زمان اراده مي‌کند، بي‌واهمه، مرزهاي رويا و بيداري را در هم مي‌ريزد. اگرچه طبيعت، چنين رقم مي‌زند که که اين فلاسفه در سيري قهقرايي و با گذر به دوره نوجواني، جواني و بزرگسالي، آن ميراث گرانسنگ را به فراموشي مي‌سپارند؛ و اين فراموشي ناگزير، شايد از آن جهت است که حفظ کند هماهنگي و همرنگي جماعت نوآمده را با آن‌چه در کل، جامعه‌اش مي‌ناميم. و بگذريم از اين‌که حفظ ناخودآگاه ميراث فلسفه کودکي، در بزرگسالي به شاعر و نويسنده شدن مي‌انجامد، و در پي دارد ناهماهنگي‌ها و ناهمرنگي‌هاي گاه‌وبي‌گاه را به هزار شکل نامنتظم و ناجور! داستان ماهور و ترنج، حکايت شيفتگي و شيدايي کودک است، وقتي با تمام توان فلسفي‌اش در پي کشف ناخودآگاه خوشبختي است. در روايت داستان، گاه به فراخور فن نويسندگي، نياز به اطناب و توضيح اتفاقات و رويدادهايي بود که البته در بازنويسي دوباره، مونز و مختصر شده‌اند، به خاطر اين‌که کار قرار بوده کار کودک و براي کودک باشد...