آواره و چند داستان ديگر

موپاسان استاد بي‌چون‌وچراي داستان‌هاي کوتاه است که در مکتب فلوبر جست‌وجوي «حقيقت ناب و بيانگر و گويا» را مي‌آموزد.
وي، بتدريج از زيبايي‌شناسي طبيعت‌گرايانه فاصله مي‌گيرد و هدفش اين است که از زندگي «بينشي کاملتر، پرکشش‌تر، قاطع‌تر از خود واقعيت، به دست بدهد. از همين‌رو، با سبکي ساده اما بسيار متبحرانه و فاضلانه، و همراه با نمادهاي کوتاه و تند و حاد، زمينه و پرسوناژهاي داستان‌هاي خودرا مي‌سازد (توصيف روستايي زيرک و متقلب بظاهر ساده، بورژوازي ابله، و محرومان و تهيدستان که با احساسي فروتنانه از آنها ياد مي‌کند.)
اشتهار و غناي آثار موپاسان نيازي به اثبات ندارد. تنوع زمينه‌هاي الهامي، تناوب لحن روايت که غالباً در آنها طنز بر ديگر مايه‌ها برتري دارد، انطباق سطوح مختلف اثر، ظرافت و دقت نظر در توصيف‌هاي اجتماعي، طبيعي، ريزه‌کاري‌ها، شفافيت، مهارت و درستي و سنديت و اصالت توصيف‌ها، با تأکيد بر احساس‌ها و تأثرهاي دروني، جريان روزبه‌روز زندگي رواني و عقده‌هاي پرپيچ و خم روح، و بسياري نکات ارزند? ديگر قلم موپاسان را به اعجاب و معجزه نزديک مي‌کند.