مادران و پسران

گزيده‌اي از كتاب:
در کودکي، مطابق با اين اصل که درخت بيش از ميوه خود خواهد زيست، تصور مي کردم قبل از مادرم خواهم مُرد.
با گذشت زمان، به روال درست و طبيعي پي بردم و در نتيجه، با مرگِ جديدي مواجه شدم: چگونه مي توانم دردي به بزرگيِ مرگ خودم را به او تحميل کنم؟ بينشي که باعث شد حتي در دوران کودکي محتاطانه و معتدل رفتار کنم. بازي هايم هرگز جسورانه نبودند و اغلب اوقات در کنار مادرم مي ماندم. اين نکته اي است که حتي هنوز هم روزهاي شنبه که به او تلفن مي زنم، گاهي به آن اشاره مي کند.
او در آتن زندگي مي کند و من از چهل ودو سال پيش در استکهلم.
هر دو پير شده ايم و اين دليلي براي عجله در انجام کاري است که مدت هاست در ذهن دارم: نوشتن درباره او.
دلم نمي خواست تا زماني که زنده است درباره اش بنويسم، اما اکنون به نظر مي رسد چاره اي ندارم. مرگ به هر دوي ما نزديک مي شود. نمي توان دانست مرگِ چه کسي قدم هاي بلندتري برمي دارد. اين کتاب احتمالاً به همين دليل کتابي خواهد شد کاملاً متفاوت با آنچه قبلاً تصور مي کردم.