سفر به انتهاي شب

سلين مبتکري بزرگ در زبان ادبي فرانسه بود. در دو رمان اولش، سفر و مرگ قسطي، با استفاده از زباني منحصربه‌فرد مبتني بر گويش طبقه‌ي فرودست (آرگو)، اصطلاحات پزشکي و ملواني، نوواژه‌ها، فحاشي و زبان عاميانه‌ي سربازها و خلافکارها منتقدان را غافل‌گير کرد. همچنين با استفاده‌ي نامتعارفش از سه‌نقطه (…) و علامت تعجب (!) نقطه‌گذاري خاص خودش را ابداع کرد. مرلين توماس، منتقد ادبي، درباره‌ي نقطه‌گذاري سلين نوشته: «کمابيش مشابه نقطه‌گذاري مزامير است، متن را به واحدهاي آهنگين تقسيم مي‌کند نه واحدهاي نحوي، اجازه‌ي تغيير ريتم مي‌دهد و شاعرانگي هذيان‌وار سبکش را ممکن مي‌کند.» سلين سبکِ ريتميک و سکته‌دارش را «موسيقي کوچکم» مي‌خواند. پاتريک مک‌کارتي، زندگي‌نامه‌نويس سلين، نوشته: «خشم سلين او را فراتر از زبان برده… براي بيان حرف‌هايش به زباني شخصي رسيده که آميزه‌اي از شعر و موسيقي است.»