موزه خيالي آثار موسيقايي (جستاري در فلسفه موسيقي)

تا اواخر سده‌ي هجدهم کسي نمي‌گفت باخ آثاري جاودان خلق کرده است که تا ابد موضوع تحسين خواهد بود. درواقع بين سال‌هاي 1751و اوايل سده‌ي نوزدهم هيچ قطعه‌اي از باخ را شايسته‌ي تجديد چاپ به شکل کامل آن نمي‌دانستند. چه اتفاقي افتاد که باخ اين‌طور حيات دوباره يافت و «آثارش» از جاودانه‌ترين شاهکارهاي موسيقي شدند؟ کتاب حاضر پاسخي در خور و مفصّل به اين پرسش مي‌دهد. کتاب موزه‌ي خيالي آثار موسيقايي، که از مهم‌ترين آثار فلسفي موسيقي در سده‌ي اخير است، علاوه بر اهل موسيقي (اعم از علاقه‌مندان به موسيقي کلاسيک و غيرکلاسيک غربي، و موسيقي‌دانان ايرانيِ درگير با رويکردهاي غربي به موسيقي) براي علاقه‌مندان به فلسفه نيز بسيار خواندني و راهگشاست، زيرا با پيگيري نحوه‌ي شکل‌گيري تاريخيِ مفهوم «اثر موسيقي» محدوديت‌هاي رويکرد تحليلي و لزوم به‌کارگيري رويکرد تاريخي و پيوند جدايي‌ناپذير بين فلسفه و تاريخ را پيش چشم خواننده عيان مي‌سازد.