عمارت رصدخانه

اغلب خانه‌مان را پيرمردي طاس و تنومند مي‌ديدم. مردي که زانوان گردش را با دستان شل‌وولش در آغوش کشيده و مذبوحانه به شلوغي، به ساختمان‌هاي کوچکتر و مدرن مجاورو به بي‌شمار آدمي که به‌سرعت در رفت‌وآمدند زل مي‌زند. آه عميقي مي‌کشد. نمي‌داند چرا هنوز اينجاست. پيرمرد احوال خوشي ندارد. پيرمرد در حال مرگ است. از بي‌شمار بيماري و کسالت رنج مي‌برد. پوستش از رنگ‌ورو افتاده و اندام‌هاي داخلي‌اش به خونريزي افتاده‌اند. اين خانه ما بود و ما هم با رضايتي نسبي در آن زندگي مي‌کرديم که يک روز ساکني جديد از راه رسيد... ادوارد کري با عمارت رصدخانه نبوغ پنهان در گونه رمان را به اثبات مي رساند.