مداخلات روان پويشي در دوران بارداري و نوزادي (ديدگاه هاي باليني و نظري)

معرفي كتاب:
اين کتاب پويايي‌هاي رواني و عاطفي منحصربه‌فرد بارداري، زايمان، نوزادي و کودکي را به تصوير مي­کشد. تقاضاي نويسنده اين است که حدس‌وگمان در کارِ باليني را جدي بگيريم. او به ما مي­گويد که نمي­تواند از فکر کردن به آنچه در ذهن يک نوزاد مي­گذرد دست بردارد. توصيه­اش به هرکسي که در زمينه‌ي سلامت روان در حوالي زمان تولد کار مي­کند اين است که «نوزاد را مشاهده کنيد، از مادرش بپرسيد و حدس بزنيد». سالومونسون اصرار دارد که «رنج‌هاي زيادي ميان والدين و نوزادان وجود دارد که، اگر سياست‌گذاران ارزش روان‌شناسيِ حوالي زمان تولد را دريابند، مي‌توان آن‌ها را کاهش داد». او ما را فرامي­خواند و مي­گويد اجازه دهيد اين کارْ الهام‌بخش شما باشد. اين کتاب پيش از شيوع کرونا نگاشته شده است؛ هيچ گروه ديگري طي نسل­ها چنين مجبور به گذراندن دوره­هاي بارداري و زايمان نبوده­اند. سالومونسون معتقد است که روان­درماني والد ـ نوزاد موجب تعميق درک ما از «رابطه فراسوي کلمات» مي­شود؛ برخورد با نوزادان رابطه‌ي ما با زبان را از بين مي‌برد؛ نوشته‌هاي او مملو از جنبه­هاي جسماني مثل «خون، عرق و اشک؛ ادرار، مدفوع و آغوز» است. او اصرار دارد که تجربه‌ي حسي جزء لاينفک ظرفيت درمانگر هوشيار است. خواندن چنين توصيف‌هايي امروزه دشوار است، زيرا بسياري از تجارب اخير ما، متعاقب اولين «همه‌گيري ديجيتالي»، مجازي و بي‌جسم شده است؛ آثار اين امر بعدها قابل‌بررسي خواهد بود...