شهروند افتخاري

گزيده‌اي از كتاب:
در همون لحظه‌اي که ما پامونو از درِ جلويي بيرون گذاشتيم، من به‌طور غريزي فهميدم که زنده نمي‌مونم، به همون ترتيبي که حيوونا مي‌فهمن. خدايا، اونا منو مي‌کشن. فقط يه لحظه هول کردم، نه بيشتر. چون بلافاصله موج خروشاني از تأسف به‌دنبال اين وحشت سرازير شد و اونو تسخير کرد و از بين برد. تأسف نه براي خودم، نه براي خونواده‌م، بلکه براي زندگي‌اي که به‌نحوي فريبم داده بود و حالا داشت تموم مي‌شد، نشت مي‌کرد و مي‌رفت. زندگي‌اي که من هرگز تجربه‌ش نکرده بودم. در سکوت قبل از تلاشيِ جسمم در غبار ارغواني،‌حقيقتي کوچيک تو ذهنم جرقه زد: زندگي فريبم داده بود، چون هرگز حتي يک بار تو چهل‌وسه سالي که زندگي کرده بودم حادثه‌ايو، حتي حادثه‌ي کوچيک و بي‌اهميتيو، تجربه نکرده بودم که جداگانه براي خودم اتفاق بيفته، که بشه سبک‌وسنگينش کرد و در موردش حرف زد. اين واقعيت که اين آخرين تجربه‌ي من بر اساس اين درک تعريف مي‌شد اوج اندوه بود. اين‌طوري بود که من در اوج اندوه مردم.