حصار و سگ هاي پدرم

فريادهايم به صورت حباب هايي روي حوض در مي آمدند. من غصه دار آن ماهي هايي بودم كه از فريادم زهره ترك مي شدند. نه من و نه برادرهايم جرئت نمي كرديم آن حصار را ترك كنيم. نمي دانستيم بيرون و دور از حصار و در اطراف آن، دنيا چيست و چگونه است. و من كه فرزند ارشد خانواده بودم، نمي توانستم مادران، برادران و خواهرانم را زير دست چنين درنده اي رها كنم. تعدادي از برادرانم از ديوارها گذشته و خودشان را به سرزمين هاي بيرون از حصار رسانده بودند. پدر هربار كه به حصار برمي گشت، لباس خونيني را به سوغات مي آورد و جلو ما پرت مي كرد: «آها.. گرگ آن ها را خورده!»