ديوان شاه نعمت الله ولي

1
رنديم و دگر مستيم تا باد چنين بادا
توبه همه بشکستيم تا باد چنين بادا
چون قطره ازين دريا ديروز جدا بوديم
امروز بپيوستيم تا باد چنين بادا
عقل از سر ناداني درد سر ما مي داد
عشق آمد و وارستيم تا باد چنين بادا
ما دست برآورديم در پاش سر افکنديم
مستانه از آن دستيم تا باد چنين بادا
زُنار سر زلفش افتاد به دست ما
زُنار چنان بستيم تا باد چنين بادا
آن رند خراباتي رندانه حريف ماست
او سرخوش و ما مستيم تا باد چنين بادا
ما سيد رندانيم با ساقي سرمستان
در ميکده بنشستيم تا باد چنين بادا

2
هر چه گفتم عيان شود به خدا
پير ما هم جوان شَود به خدا
در ميخانه را گشاد يقين
ساقي عاشقان شود به خدا
هر چه گفتم همه چنان گرديد
هر چه گويم همان شود به خدا
از سر ذوق اين سخن گفتم
بشنو از من که آن شود به خدا
آينه پيش چشم مي آرم
نور آن رو عيان شود به خدا
باز علم بديع مي خوانم
اين معاني بيان شود به خدا
گوش کن گفته خوش سيد
اين چنين آن چنان شود به خدا