رفتن (داستان پناهندگي)

قرن ما قرني جوان و در عين حال بسيار پير است و در آن انسان‌هايي که از اقيانوس‌ها نجات يافته‌اند، در رودها و درياهاي کاغذي غرق مي‌شوند. پنجشنبه‌اي اواخر آگوست، ده مرد جلوي شهرداري برلين اعتصاب مي‌کنند. آنها به انگليسي ، فرانسه، ايتاليايي و زبان‌هاي ديگري که هيچ‌کس اينجا نمي‌فهمد، حرف مي‌زنند. خواسته اين مردان چيست؟ آنها کار مي‌خواهند. مي‌خواهند هزينه‌هاي زندگي خود را با کار کردن تأمين کنند. مي ‌خواهند در آلمان بمانند. مأموران پليس و مقامات مختلف شهرداري از آنها نامشان را مي‌پرسند. اين مردان نمي‌گويند که کيستند. نمي‌خورند، نمي‌نوشند و از هويتشان چيزي نمي‌گويند. فقط هستند. سكوت اين مردان که به قيمت جانشان از افشاي هويت خود سر باز مي‌زنند، در کنار انتظار آن ديگران که از آنها سؤال کرده‌اند، سکوت سنگيني را بر اين ميدان شهر برلين که الکساندر پلاتز نام دارد، حاکم کرده است. چطور است که آن روز بعدازظهر، ريچارد از کنار اين مردان سياه و مردمان سفيد که آنجا ايستاده يا نشسته‌اند، مي گذرد و اين سکوت را نمي‌شنود؟