تكرار

نويسنده جهاني از آثار ادبي ابسورد، مينيمال و سبک رمان نو را در ذهن دارد که عصاره همه آن ها را مي توان در آثار او به ويژه در تکرار يافت.
تکرار شيفته مي کند و مي راند؛ با خواننده مي ستيزد و از او مي گريزد؛ همچون موجودي زنده پيش چشم مخاطب رنج مي کشد و رنج مي دهد؛ سياهچالي است که مخاطب را در خود اسير و ذهن او را روشن مي کند و چنان درخشان است که چشم را خيره مي کند؛ آن سان که همه چيز و هيچ چيز را در آن مي توان و نمي توان ديد.
همگام بودن با ديگران، حتي با يک نفر، هميشه برايم غيرقابل تحمل بوده؛ اگر گام هايم هماهنگ با کسي بود، بلافاصله مي ايستادم، پا تند مي کردم يا کلاً کنار مي کشيدم؛ حتي وقتي با دوست دخترم آهنگ قدم هايمان يکي مي شد، خودمان را در هيئت چيز ديگري مي ديدم: دو «رهنورد بي روح عليه دنيا».