لوئي لامبر و دو داستان ديگر

كتاب حاضر اثري است مورد علاقه و محبوب بالزاک، که خواسته «با گوته و بايرون نبردي را آغاز کند»، چنانکه مي‌نويسد: «نغمه‌هاي لامبر به من آموخت که سرودهاي محزون او، نافذتر از زيباترين صفحات ورتر است. ولي شايد بين رنج‌هاي عشقي مطرود به‌حق يا به ناحقِ آئين ما، و رنج‌هاي يک کودک فقير داوطلب ترفيع مقام، بعد از شکوه خورشيد، بعد از ژاله دره‌هاي زيبا، و بعد از آزادي، نشود قياس کرد. ورتر، بنده يک آرزوست، ولي لوئي لامبر با تمام وجود خود بنده جان است، با استعدادي برابر، با تآثرآورترين احساسات و يا بر پايه حقيقي‌ترين آرزوها، زيرا آنها، پاک و بي‌الايش‌اند، بايد بر ويژگي مرثيه‌ها سبقت جويند.»
تا جايي که بالزاک اين تضاد انديشه و زندگي را که همه درام‌هاي اجتماعي و زندگي افرادي را که در پيرامون آن سامان مي‌يابند به بهترين نحوي تفسير مي‌کند: «جايي که خورشيد است، آنجا انديشه هم هست؛ دره بدون خورشيد، انسان ناقص‌الخلقه به وجود مي‌آورد، آيا مي‌توانيد نتيجه‌گيري کنيد؟ چرا اين تفاوت‌ها، به دليل نور کمابيش آگاه، مشکلات را حل مي‌کنند و در درگاه خداوند اشک شادي ز ديده فرو مي‌ريزند. چرا ما هميشه مي‌خواهيم از فرط خوشي، زمين را ترک گوييم، چرا هر مخلوقي تمايل به عروج داشته و خواهد داشت. حرکت، جان پرعظمتي است که با ماده عجين است، و که توضيح آن، به همان اندازه دشوار است، که آثار فکري انسان. امروز علم، مجموعه‌ايست يگانه…، چرا که، انديشه، اراده، اشتياق و عشق، به زندگي معنا مي‌بخشد، اما در عين حال پيش از موعد جان را تباه مي‌سازد: و اين خود مصيبتي است، زوال و انحطاط امتياز نادانان است، و انديشه در حالت ناب خود، فقط در شور و شيدايي برمي‌آيد.