گاوان و آدميان

چزاره پاوزه نويسنده تنهايي هاست، نويسنده آنان که هماره در ميان جمع حضور مي يابند و در جمع حل نمي شوند. نوع تنهايي شخصيت هايش چنان عمقي دارد که در ارتباط ها جز در سطح نمي مانند. در اشعار وي انسان در معناي عميقش حضور دارد و هيچ گاه پرداختن به سياست و اجتماع، او را از پرداختن به عمق ادراکات انساني باز نمي دارد.

من سرزمينم را هنگامي يافتم که همراهانم را يافتم،
سرزمين بيچاره اي که
هيچ نکردن و به آينده انديشيدن در آن فضيلت است.
کاري به تنهايي براي من و خودم انجام نمي شود؛
ما نمي توانيم خود را از ريشه به در آريم، حال آن که رؤياهامان
هميشه بيهودگي و بيکاريِ صادقانه بوده اند.
متولد شديم تا در حوالي همين تپه ها پرسه بزنيم،
بدون زنان،
با دستاني بر پشت