در باغ پرستوها

از متن كتاب:
چشمم به آسمان خيره مي‌شد و مشتاقانه دنبال ردي از پرنده‌ها مي‌گشت، حتي اگر آن‌ها بر فراز آسمان پرواز مي‌کردند و فقط لکه‌هايي کوچک در آبيِ آسمان بودند. و وقتي سرم را بلند مي‌کردم و چشمم به آن‌ها مي‌افتاد که آزادانه پرواز مي‌کنند در قلبم حسي بيدار مي‌شد که مدت‌ها بود آن را از ياد برده بودم: حس شعف، و اين دردآورترين حسي بود که در همه‌ي عمرم تجربه کرده بودم، چون باعث مي‌شد يادِ آن چيزهايي بيفتم که ديگر نداشتم. اما حالا ديگر در زندان دو مهمان داشتم: يکي تو در آن لحظه‌هاي پنهاني و ديگري پرستوها.