فرضيه زمين مسطح

هميشه فکر مي‌کردم مرگ چيز عجيبيه اما حالا مي‌تونم بگم مرگ هرچي هم عجيب باشه از زندگي عجيب‌تر نيست. مرگ مثل ماشينيه که وسط بيابون، کنار جاده‌اي خراب شده و روز و شب زل زده به آدم‌ها و ماشين‌هايي که از کنارش رد مي‌شن. اما زندگي يکي از اون ماشين‌هاييه که داره با سرعت از جلو مرگ رد مي‌شه و به شهرهايي مي‌ره که پُر از چراغ و فروشگاه و کافه و موسيقي و سينما و کتاب‌خونه‌س. پُر از اتفاقات و چيزهاي خوبيه که حتي يکي‌شون رو هم نمي‌تونين حدس بزنين. تنها بدي زندگي اينه که پُر از ترسه. انگار تار و پودش رو با ترس بافته‌ن. ترس تموم شدن چيزهاي خوب. ترس تموم نشدن چيزهاي بد. ترس از نرسيدن به کسي که دوستش داري. ترس از دست دادن کسي که به‌ش رسيده‌اي. ترس از مريض شدن. ترس از جنگ. ترس از به دست نياوردن پول. ترس از تموم شدن پول. ترس از پير شدن. ترس از زشت شدن. ترس از آينده. ترس از مُردن. اما تو مرگ آينده‌اي نيست که ازش بترسي. همه‌چي تموم شده. از جنگ و بمب و مريضي هم خبري نيست... ماشيني که کنار جاده ايستاده هيچ‌وقت تصادف نمي‌کنه.