سرزمين كوچك

اين بازگشت مرا وسوسه مي‌کند. روزي نيست که به کشورم فکر نکنم. صدايي نهاني، بويي فراگير، نوري عصرگاهي کافي است تا خاطرات کودکي‌ام بيدار شود. آنا خواهرم دائم تکرار مي‌کند «تو به غير از ارواح و خرابي بسيار، اونجا چيزي پيدا نمي‌کني.» او هرگز نمي‌خواهد راجع به اين کشور نفرين شده چيزي بشنود. حرفش را تا حدي قبول دارم. او هميشه روشن تر از من بوده است. بنابراين، ايده بازگشت به سرزمين مادري‌ام را از خود دور مي‌کنم و يک بار براي هميشه تصميم مي‌گيرم که ديگر به آنجا برنگردم.