اتنوموزيكولوژي (رويكردهاي مطالعاتي)

مک‌آلستر مي‌گويد: «موسيقي در اصل مسئله‌ي ارزش‌هاي انساني است، نه نُت‌ها» و گورالي کِنِث اتنوموزيکولوژي را ساحتي مي‌داند که مطالعه‌ي «موسيقي به‌عنوان صدا» را به مطالعه‌ي «انسان موسيقي‌ساز» رشد مي‌دهد.
گيلبرت چِيس معتقد است تاريخِ موسيقي گفت‌وگو با مردگان است، ولي اتنوموزيکولوژي گفت‌وگو با زندگان. اين کتاب موسيقي را چنين تعريف مي‌کند: «موسيقي رخداد ضابطه‌مند اصوات در بستر زمان بر اساس هنجارهاي زيبايي‌شناختيِ قومي در دوره‌ي تاريخيِ معين است»؛ شايد هنجارهاي زيبايي‌شناسيِ اقوام همسايه با هنجارهاي زيبايي‌شناسيِ قوم من فردا ديگرگون شود. همواره آنچه در يک آواز يا نغمه‌ي انساني وجود دارد بيش از مجموعه‌ي سازمان‌يافته‌ي اصوات است و اين «بيش» بسيار شگفت‌انگيز است. پيچيدگي باورهاي انسان و روابط شگفت‌آوري او با خود و ديگري، چنان رمز‌آلود است که تنها در بستر پديده‌اي به شگفتي موسيقي امکان بروز مي‌يابد. ما به دنبال سرنخ‌هايي براي کشف راز انسان هستيم و شايد هيچ چيزي مانند موسيقي نتواند اين سرنخ‌ها را به دست ما بدهد. در اين مسير دشوار، اما، ما يک موهبت اصلي داريم که به آن مي‌باليم؛ ما خود انسان هستيم و اين کمک بزرگي به مکاشفات ما مي‌کند. ما خود شگفتي‌هاي انساني مانند شوريدگي، وجد، خلسه، اغواگري، ترس، آرزوي جاودانگي و از همه بالاتر عشق را، که راز بسياري از نغمه‌پردازي‌هاست، تجربه مي‌کنيم. ما «انسان‌موسيقي‌شناسان» هر بار که به ساحت رشته‌ي خود مي‌انديشيم باز هم به‌سان کودکي که بزرگ‌ترين حقيقت هستي را مکاشفه کرده است، با تمام وجودمان سرشار از شعف مي‌شويم و اين مهم نيست که قبلاً چند بار به اين صورت هيجان‌زده شده باشيم.