روياهاي بانكرهيل

آرتورو بانديني راهي طولاني آمده، جاهاي مختلفي کار کرده، سرخورده شده، عشق ورزيده، قلدري کرده، لاف زده. او از کلورادو راه افتاد و به لس‌آنجلس رسيد؛ به سرزمين رؤياهايش. در مسافرخانه‌اي اتاقي گرفته، در بانکرهيلِ لس‌آنجلس. دنبال کار مي‌گردد و کاري هم پيدا مي‌کند که ربطي به کتاب و نويسندگي دارد. منتها روح آرتورو آرام و قرار ندارد؛ شهرت مي‌خواهد و ديده‌شدن و پذيرفته‌شدن. آرتورو درآمد دارد و براي خودش ولخرجي هم مي‌کند.
رابطه‌ي عاشقانه‌اي به هم مي‌زند و زنان را ياد مي‌گيرد. او از لس‌آنجلس مي‌خواهد تکه‌اي از خودش را به او بدهد، به رويش آغوش بگشايد، بگذارد با پاهايش خيابان‌هاي شهر را بگردد و دوستش داشته باشد. آرتورو که مثل خالقش، جان فانته، از خانواده‌اي با ريشه‌هاي ايتاليايي از کلورادو آمده، فقر را چشيده، به خانه و کاشانه پشت کرده، دست از ايمان کشيده، فقط به يک اميد: روزي نويسند‌ه‌اي بزرگ خواهم شد. موفقيت و درخشش آرتورو هم قريب‌الوقوع است و هم نامحتمل: بازهم درست مثل خالقش....