ديوانگي

اين رمان روايت اول شخص نويسنده‌اي است که از همکاري‌اش با کليسايي کاتوليک در گواتمالا مي‌گويد. او در اين همکاري سه ماهه وظيفه دارد گزارش‌ هزار و صد صفحه‌اي کليسا از جنايات ارتش اين کشور و کشتار و شکنجه‌ي هزاران روستايي سرخ‌پوست در جنگ داخلي را ويرايش کند. از همان ابتدا، راوي عميقاً تحت‌تاثير شاعرانگي شهادت‌هاي شفاهي بوميان که در اين گزارش ثبت شده قرار مي‌گيرد. طوري که کم‌کم تمام فکر و ذکرش جملات شعرگونه‌ي سرخ‌پوستان جان سپرده مي‌شود.راوي درگير با پارانويا و وسواس فکري است و ويرايش اين گزارش به طور جدي سلامتي او را به خطر مي‌اندازد. با وجود اين، خطر بزرگتري انتظار راوي را مي‌کشد. چرا که عاملين کشتار روستاييان همان ژنرال‌هايي هستند که هنوز در گواتمالا قدرت را به دست دارند.