جايي براي آواز خرچنگ ها

صبح روز سي اُکتبر 1969، جسد «چِيس اندروز» در باتلاق است، باتلاقي که مي‌تواند جسد را آرام و با نظم خاص خود، جذب و براي هميشه در دِلِ خود پنهان کند. يک باتلاق همه چيز را درباره‌ي مرگ مي‌داند؛ مرگ براي باتلاق يک تراژدي و البته يک گناه نيست. ولي امروز صبح، دو پسربچه که اهل آن دهکده هستند، با دوچرخه‌هايشان به خارج از شهر و به طرف برج آتش‌باني قديمي رفتند و در سومين پيچ جاده، کُتِ کتان او را ديدند و...
دِليا اوئنز، نويسنده‌ي کتاب «جايي براي آواز خرچنگ‌ها» که خودش يک محيط زيست‌شناس برجسته است، در داستان اولش که به طرز غم انگيزي زيباست، در ابتدا ما را با ماجراي يک قتل مواجه مي‌کند. بعد روايت گذر عمر يک انسان را مي‌بينيم و بعد هم ستايشي از طبيعت. نويسنده به همراه همسرش مارک، سه کتاب راجع به آفريقاي جنوبي نوشته است و حالا اين بار سرزمين‌هاي مردابي ساحل کاروليناي شمالي را از زاويه‌ي ديد يک کودک رهاشده به تصوير مي‌کشد. و اين کودک در تنهايي‌اش ما را با عجايب و خطراتي که در دنيايش با آن مواجه است، روبه‌رو مي‌کند.
داستان در سال 1969 آغاز مي‌شود، جايي که دو پسر بچه موقع دوچرخه‌سواري جسد چيس اندروز را در مرداب پيدا مي‌کنند. بقيه‌ي داستان به ما مي‌گويد که چطور جسد چيس اندروز سر از آن‌جا درآورده. در فصل‌هاي ديگر اوونز به هفده سال گذشته بر مي‌گردد، زماني که چيس اندروز پسربچه‌اي بود و براي اولين بار با کايا کلارکي مواجه شد که يک روز مادرش از خانه رفت و هيچ‌وقت برنگشت. از آن جايي که کايا تحت سرپرستي پدر الکلي‌اش قرار گرفت، خيلي زود آموخت که چگونه از بداخلاقي‌هاي او در امان بماند: «فقط از سر راهش برو کنار، نذار ببينتت، هميشه تو سايه باش.» زندگي واقعي کايا از ده سالگي شروع شد. جايي که عشق زندگي‌اش، تت، کتاب‌هايي برايش آورد و به او خواندن و نوشتن آموخت. با گذشت زمان، دختر مرداب، به يک نقاش طبيعت‌گرا تبديل شد که مشاهدات خودش از طبيعت را به نقاشي و نوشته‌هايي با جزئيات کامل بدل مي‌کرد. به نظر مي‌رسد اوونز در پايان داستان موفقيت‌هاي زيادي را نصيب کايايي مي‌کند که در کودکي تنها و منزوي بود. ولي در هر صورت کايا به اين موفقيت‌ها دست يافت.