خانه ي خاموش

داشتم مي‌لرزيدم که خيال کردم اگر به دادم نمي‌رسيدند هق‌هق‌کنان نقش‌برزمين مي‌شدم. خدايا، من چه‌قدر بدبختم که بايد سر مزار پسرم هم مي‌آمدم. مگر چه کرده‌ام که اين‌طور مجازاتم مي‌کني؟ توبه، ولي من هر کاري از دستم برمي‌آمد کردم. اصلاً مگر من مي‌خواستم که اين‌طور شود؟ پسرم، دوغان من، چندبار به تو گفتم تنها کاري که نبايد در زندگي بکني ايمان آوردن به پدرت است، چندبار گفتم؟ مگر ‌نه اين‌که من تو را به مدارس شبانه‌روزي فرستادم تا پدرت را نبيني و او را الگوي خودت نکني، دلبندم؟ با وجود اين‌که آن سال‌ها آهي در بساط نداشتيم، تنها با الماس‌ها، انگشتر‌ها و برليان‌هايي که مادربزرگ و پدربزرگت به عنوان جهيزيه به من داده بودند خانه‌مان را سر پا نگه داشته بوديم. مگر من با پنهان ‌کردن شرايط‌مان از تو، تو را به بهترين مدارس نفرستادم؟ بعد‌ازظهرهاي شنبه دير مي‌آمدي، پدر مستت حتي نمي‌آمد ايستگاه دنبالت. با وجود اين‌که حتي يک پشيز پول در‌نمي‌آورد، براي چاپ آن چرنديات سر‌تا‌پا گناه از من پول مي‌گرفت.