پرنده باز

ويليام وارتن را مي‌توان متفاوت‌ترين قصه‌گوي ادبيات جنگ دانست. هرآنچه در داستان‌هاي مهم مربوط به جنگ‌هاي جهاني خوانده‌ايم، او با نگاهي متفاوت به آن‌ها پرداخته است. رمان «پرنده‌باز» نمونه‌ي بارز اين ادعاست که نه تنها نامزد دريافت جايزه‌ي کتاب ملي آمريکا و جايزه‌ي ادبي پوليتزر شد، بلکه اقتباس سينمايي آن نيز در جشنواره‌ي فيلم کن خوش درخشيد. داستان درمورد فردي به نام بِردي (پرنده‌باز) است که علاقه‌ي شديدي به پرندگان دارد. او دوست صميمي‎اي به نام اَل دارد و اين دو، صميمي‌ترين دوستان يک‎ديگرند. با تمام هوشي که بِردي دارد، علاقه‌ي او به پرندگان در ديده‌ي برخي ديوانه‌وار جلوه مي‎کند. از يک جايي به بعد، شيفتگي‌اش نسبت به پرندگان به حدي مي‎رسد که با تمرين‌هاي فراوان، قدرت کنترل روياهايش را پيدا مي‎کند و در روياهايش، تبديل به قناري‌اي شده و با ديدن قناري ماده‎اي، عاشقش مي‎شود. او ديگر توانايي تفکيک خودش را به عنوان يک انسان از يک پرنده ندارد. سپس به همراه اَل به جنگ جهاني دوم مي‎روند و بعد از به پايان‌رسيدن جنگ، به فيلادلفيا باز‎مي‎گردد؛ اما نه به خانه، بلکه به آسايشگاه رواني سربازان، چرا که همانند يک پرنده رفتار مي‎کند، چمباتمه مي‌‎زند، پر مي‎زند و شبيه به پرندگان غذا مي‎خورد و هيچ حرفي نمي‎زند.