تداعي آزاد / مفاهيم روانكاوي

مشهور است زيگموند فرويد در شرح منظورش از تداعي آزاد از تمثيل قطار استفاده مي کرد. مثلا تصور کنيد در قطاري نشسته ايد و مناظر بيرون را براي همسفري که نمي تواند آن مناظر را ببيند توصيف مي کنيد. چه مي بينيد؟ يک درخت؟ تير برق؟ کودکي زيبا؟ يا زني که هراسان ميدود؟ بسيار خب اما قطار فکر چطور؟ اگر افکار و احساسات من باطني ترين و خصوصي ترين دارايي هاي من اند، پس چرا چنين بيگانه و دور و غريب مي نمايند؟ چرا اين قطار بله و آن قطار نه؟ بين زنجيره کلماتي که ناغافل در ذهن تداعي مي شوند، چه ارتباطي وجود دارد؟ آيا در پس اين نابساماني ظاهري حقيقتي نيست؟ حتما چيزي هست. اگر نيست چرا براي ابراز وجود چنين به تقلا مي افتد و مرا نيز به دست و پا زدن مي اندازد؟ و اگر هست چرا هميشه لباس مبدل به تن مي کند؟ چرا هيچ کلمه اي «آن» نيست؟ اينها که «آن» نيستند، از کجا مي آيند؟ و اين مسافر کيست اگر من بليت سفر را نخريده ام؟