كتاب نانوشته (دن كيشوت در عصر هوش مصنوعي)

چه مي‌شود که ما يک متن را باور مي‌کنيم؟ آيا باور يک متن، اصل اساسي و ذاتي خواندن آن متن است؟
باور چيزي است مربوط به ذهن خواننده يا مشخصه‌اي مربوط به متن؟ چه مي‌شود که باورمندان به يک ايدئولوژي يا مکتب خاص آن ايدئولوژي را باور مي‌کنند؟ آيا چنين باوري خطري هم دارد؟
آيا مي‌توان متني را خواند و از آن لذت برد اما باورش نکرد؟ حتي خيالي‌ترين داستان‌ها هم بالاخره در يک جهان فرضي باورپذيرند اما آيا مي‌توان متني نوشت که باورکردنش چه در اين جهان چه در هر جهان واقعي يا خيالي ديگري ناممکن باشد؟ مفهوم «زمان» چه تأثيري در باورپذيري يک متن دارد؟ آيا مي‌توان با حذف باور جلوي تبديل متن‌ها به ايدئولوژي‌ها را گرفت؟
کتاب نانوشته با پرداختن به رمان بزرگ «دن کيشوت» از زاويه‌اي تازه، سعي مي‌کند با روايتي «رمان‌گونه» پاسخي هر چند موقت براي اين پرسش‌ها بيابد.