صومعه پارم

استاندال در سال 1842، در نيمه راه شهرت، درگذشت و چندين اثر، از رمان و داستان کوتاه گرفته تا سفرنامه و نقد هنري، از خود به جاي نهاد. آثار او همه از انديشه اي نو و شيوه اي نو در نويسندگي حکايت مي کند.
اساس انديشه وي اين است که آدميان جوياي خوشبختيند. از اين رو، در نظر او نقاشي چنين زندگيي بايد نقاشي وسايلي باشد که آدمي براي رسيدن به خوشبختي بر مي گزيند. شيو او در اين کار تحليل است، بدين معني که عمل قهرمانان داستان هايش را، با ظرافت و دقت، به انديشه ها و احساسات تجزيه مي کند. از اين رو نقاشي بيرون درداستان هاي استاندال جايي ندارد. کار او “مشاهده دل آدمي” و به راستي که در اين کار تواناست.
در حوالي سال هاي 1833 و 1834، استاندال به نسخه دستنويس کهن ايتاليايي، که از حوادث تاريخي و اسرار مهمي از خاندان هايي قديمي پرده بر مي داشت، دست يافت. يکي از آنها، که شرح کوتاهي بود تحت عنوان “منشأ اعتلاي خانواده فارنز”، دلش را سخت ربود و همان بود که مايه اصلي کار او در نوشتن “صومعه پارم” قرار گرفت.