عمارت وحشيان

جنايت‌ها و خشونت‌هاي بي‌پرده‌اي که در آثار ژان پاتريک مانشت ديده مي‌شوند و لايه‌هاي پنهان اجتماع را برملا مي‌کنند، منتقدان را بر آن داشته که او را احياگر و تقويت‌کننده ژانر جنايي و نوآر بدانند. او همزمان با روايت‌هاي خشونت و وحشيگري‌ها، به دل جامعه نقب مي‌زند و مخاطب را با پليدي‌ها و زشتي‌هاي آن نيز آشنا مي‌کند، تا جايي که شايد بتوان گفت خواندن آن‌ها کارِ هر کسي نيست.
از متن كتاب:
پسرک را در آغوش و سلاح اتوماتيک را در دست گرفته بود. باور نمي‌کرد که دو نفر را کشته است. اين فکر او را سر حال آورد. دخترک، خسته در سايه چند کاج ايستاد، به صخره‌اي تکيه داد و روي خاک نشست. از آن‌جا مي‌توانست تا دوردست‌ها را ببيند. نفسي تازه کرد و نگاهي به پيتر انداخت. پسرک درازکش و با دهاني باز به پشت روي شن‌ها خوابيده بود. ژولي با تکه‌اي چوب يک قلب بزرگ روي شن‌ها کشيد و داخلش نوشت: ژولي، همان سگ هار، اين‌جا بود.