حكم راني بر خود و ديگران (درس گفتارهاي كولژ دو فرانس 1983 - 1982)

فوکو در برابر روانکاوي از جهاني سخن مي‌گفت که در آن تعهدي به ابراز و بيان و بازنمايي ميل خويش نداشتيم. چه شد که حقيقت فانتزي‌ها جاي حقيقت لذات فعال را گرفت؟ به عبارت ديگر، فوکو مي‌کوشيد تا اخلاق را از اخلاقيات تفکيک کند. اخلاق نزد فوکو مبارزه‌اي بود براي زندگي‌اي که خواستار آن هستيم از طريق دگرديسي و تربيت خويشتن. هدف اخلاق فوکويي رهايي از بردگيِ خود بود: درست برخلاف روانکاوي که مي‌کوشيد مدام اين خود را همچون هسته‌ي سوبژکتيو هويت ما تقويت کند. در اين نقطه بود که فوکو در برابر اين وظيفه‌ي اندوه‌بار مسيحي روانکاوانه، تصوري شاد و يوناني را يافت: مراقبت از خود. يونانيان به چيرگي بر خود اهميت مي‌دادند، نه به شناسايي ژرفاهاي خود (وظيفه‌ي اندوه‌بار کشف منشأ گناهان و تخطي‌ها در مسيري که در انتهاي آن فيگور اديپ، پيروزمندانه، انتظار ما را مي‌کشد). خود همواره امري بيروني بود که در معرض ساختن و اصلاح مستمر بود، ساختني که هدفش چيرگي بر خويش بود، زيرا اين حکمراني بر خودْ شرط حکمراني بر ديگران محسوب مي‌شد. مسئله‌ي اصلي درس‌گفتارهاي فوکو همين بود: نسبت بين حکمراني بر خود و حکمراني بر ديگران.ش