هنر به روايت مدرسه دوباتن

در پاسخ به اين پرسش که هنر به چه دردي مي‌خورد، جوابي ديرينه و تحقيرآميز وجود دارد: هنر به هيچ دردي نمي‌خورد؛ هنر براي خود هنر است. طرفداري از اين پاسخ به ميانه قرن نوزدهم بازمي‌گردد؛ به عصر شکوفايي صنعت و پيشرفت علمي. آناني که مشتاق حمله به هنر و ارزش‌هاي آن بودند، مي‌پرسيدند هنر تا آن زمان واقعاً چه دستاوردي داشته است. آيا نقاش مي‌تواند راه‌آهن بسازد؟ آيا شاعر مي‌تواند نان بپزد؟
اين رويکرد سوءتفاهمي غم‌انگيز درخصوص کاري است که هنرمندان مي‌توانند براي ما انجام دهند. براي اينکه ما انسان‌ها به‌سوي زندگي خوب هدايت شويم، فقط به لامپ برق و خط تلفن و سهام بورس نياز نداريم؛ بلکه نياز داريم هنگام اندوه تسلي يابيم، براي رسيدن به حکمت هدايت شويم، فرصتي براي خودشناسي به دست آوريم، به وقت دلواپسي آرام شويم، اميدهايي تازه پيدا کنيم و افق‌هايي گسترده‌تر پيش چشمانمان گشوده شود؛ يعني تمام کارهايي که براي انجام آنها ابزاري کارآمد به نام هنر وجود دارد.