با اسب چوبين كلمات

ايجاز رکن اصلي شعرهاي ملکي ا‌ست. او با اختصار خود، وارد معماري يک وضعيت شاعرانه نمي‌شود، بلکه سعي بر اين دارد که با اشاره‌اي شاعرانه آن فضا را مهيا کند. براي مثال در قطعه‌اي مي‌نويسد: «جيمز جويس انسان جالبي بود/ اگر فرصت مي‌يافت/ سه جلد کتاب/ درباره‌ي خارش پشت گردن آدم‌ها مي‌نوشت.» او نمي‌نويسد چرا جويس از نظر او چنين کاري مي‌کرد و البته شعر ژانري نيست که وظيفه‌ي پاسخ‌گويي به پرسش‌هايي را داشته باشد که خود در متن مي‌آفريند. ملکي در فرم کوتاه‌نويسي خود گاهي به سمت هايکو‌نويسي حرکت مي‌کند و از پارامترهاي شرقي نه در فرم که در محتوا نيز بهره مي‌برد. در قطعه‌اي ديگر مي‌نويسد: «در عتيقه‌فروشي/ بوداي آرام/ ناگهان پشت گردنش را خاراند.»
تورج رهنما مقدمه‌اي بر اين مجموعه نوشته است که در قسمتي از آن مي‌گويد: «زبان ملکي پيچيده و معماوار نيست، با آن‌که به کار بردن چنين زباني براي انتقال انديشه‌هاي ژرف چندان آسان نيست، اما او خوشبختانه در بيشتر موارد ـ به‌ويژه در نيمه‌ي نخست مجموعه ـ با چيره‌دستي از عهده‌ي اين مهم برمي‌آيد. از ويژگي‌هاي ديگر ملکي پديد آوردن فضايي است که اگر چه در وهله‌ي نخست اندکي شگفت مي‌نمايد؛ اما پذيرفتني و حتي جذاب است و اين اتفاق معمولاً هنگامي رخ مي‌دهد که ملکي از چاشني تخيل نيز بهره مي‌گيرد. ويژگي ديگر پاره‌اي از قطعه‌هاي اين مجموعه، طنزي‌ است که در آن‌ها به چشم مي‌خورد.»