روز رهايي

جوانا اسکاتس:
داستان روز رهايي بيشتر جاها مثل يک خواب، يا کابوس، به گذرگاه‌هايي ناخوشايند ختم مي‌شود. همان‌طور که مه غليظ و تاريکي هوا چشم‌انداز آشناي پر گِل‌ولاي را به محل ترس‌هاي نهان مبدل مي‌کند، خاطرات ناخوشايند نيز آسودگي را از گالا مي‌ربايد و مايه درد و رنجش مي‌شوند.

از متن كتاب:
من چيزي جز دوچرخه‌ام ندارم که همين حالايش هم قراضه و کهنه است و بعدها هم اگر پولي دستم بيايد خرج خريدن زمين به‌دردبخوري مي‌شود که اموراتمان با آن بگذرد. چاره‌اي نيست. نه شيوه زندگي کردنم دست خودم است نه شکل مردنم. حالا که بزرگ شده‌ام، ديگر خيلي برايم مهم نيست زندگي‌ام چطور مي‌گذرد. آدم به همه‌چيز عادت مي‌کند. اما مردن غم‌انگيزتر است، چون آدم نمي‌خواهد بميرد و وقتي که بميرد ديگر مرده. بايد حداقل بتوانيم شکل مردنمان را انتخاب کنيم. وقتي تحمل زندگي برايم خيلي سخت مي‌شود، به خودم مي‌گويم که امروز و فردا اوضاع بهتر مي‌شود. مي‌دانم حرفم بي‌معني است، ولي باز بگويي‌نگويي باورش مي‌کنم اما مرگ که به سراغمان مي‌آيد، مي‌دانيم که اين ديگر هميشگي است.