كورها

از اين كتاب ميتوان به عنوان اولين نمايشنامه ي پوچگرايي اشاره کرد. 57 سال قبل از چاپ اثرِ در انتظار گودو، نوشته ي ساموئل بکت، موريس مترلينک در کورها سرنوشت نحس عدهاي نابينا را که در شرايطي اسفناک گير کرده اند به تصوير کشيده است. آنها انتظار آمدن رهبري براي تغيير دادن سرنوشت شان را مي کشند.
کورها درواقع نماد و سمبول ملتي است که گرفتار رهبري خودرأي و ديکتاتور شده اند که در طول سال هاي حکومتش به آنها قبولانده است که بدون وجود او آنها قادر به اداره ي امور خود نخواهند بود، رهبري پير و فرتوت که از چند سال قبل به بيماري و ناتواني خود پي برده است ولي "[...] از ترس اينکه کس ديگري جانشينش شود اين مسئله را نمي خواهد فاش کند". در طول داستان، کورها بيشتر و بيشتر به اهميت اين واقعيت پي ميبرند که براي بهتر شدن شرايط شان و درآمدن از وضعيت اسفناکْ راهي جز متحد شدن با يکديگر ندارند.