عشق و آگوستين قديس

کتاب حاضر نسخه بازنگري‌شده رساله دکتري هانا آرنت است که زير نظر مارتين هايدگر و کارل ياسپرس نوشته شده است. آرنت در اين اثر، تحت تأثير شيوه فلسفه‌ورزي استادانش، تفسيري اگزيستانسيال از ديدگاه آگوستين درباره عشق به دست مي‌دهد: عشق به مثابه نحوه‌اي از «در جهان بودن». او از دو انگاره آگوستينيِ عشق بهره مي‌گيرد: کوپيديتاس و کاريتاس، که اولي عشقي تملک‌جويانه است و دومي عشقي عاري از خودخواهي. اين دو از نگاه آرنت دو نحوه متفاوت از «در جهان بودن»اند؛ يکي گرفتاري در بند دنيا و ديگري آزادي از هر آنچه رنگ تعلق مي‌پذيرد.
کوپيديتاس هميشه ميان دو ترس در آمدوشد است: ترس از نرسيدن به آنچه مي‌خواهيم و ترس از فقدان آنچه به تملک درآورده‌ايم. زندگي ما همواره يا «نه هنوز» است يا «نه ديگر». در مقابل، کاريتاس يعني «عشق به همسايه». آرنت اين تعبير مسيحي را به معناي عشق به همه انسان‌ها مي‌داند بي‌آنکه دلبسته‌شان شويم و بي‌آنکه در انديشه منفعت خويش باشيم. پرسش آرنت اين است که اگر بايد بي‌هيچ دلبستگي به انسان‌ها عشق ورزيد، چگونه مي‌توان اجتماعي از انسان‌ها را تشکيل داد؟ چگونه مي‌توان ديگران را دوست داشت و از تعلق خاطر به آنها رها بود؟