زبان درام

هستيِ ادبيات بر پايه‌ي واژگان است امّا درام از زبان گفتار پديد مي‌آيد. اصولي که ساختار زبان درام را شکل مي‌دهند عبارتند از ايجاز، وضوح و انسجام.
زبان در درام، سبکْ خاصّي از بيان است که داراي موقعيتي کليدي بوده و مهم‌ترين ابزارِ ارتباط روي صحنه است که هم به شخصيّت‌هاي نمايشي مرتبط مي‌شود و هم به بازي.
گفتار دراماتيک با حالات چهره و حرکات بدنِ شخصيّت تکميل مي‌شود و شخصيّت‌ها به‌واسطه‌ي انتخاب کلمات و سبْک خود، جان مي‌گيرند. زبان مي‌تواند، به استثناي حالات چهره، نورپردازي و دکوراسيون، جايگزين ساير نشانه‌هاي صحنه شود و همچنين نماينده‌ي زمان و مکان باشد.
زبان دراماتيک ازنظر پيچيدگي و زيبايي‌شناسي، راه خود را از زبان روزمره جدا مي‌کند و به‌عنوان زبان اجرايي توصيف مي‌شود. ازآنجاکه هدف ديالوگ‌هاي دراماتيک اين است که مخاطبْ آن‌ها را بشنود و تحت تأثير قرار بگيرد، شناخت گفتار دراماتيک ازنظر معناشناختي و زبان‌شناسي اهميّت پيدا مي‌کند.
اين کتاب، مرجعي مؤثّر و قابل‌اعتماد براي دانشجويان و هنرمندان در عرصه‌ي درام، سينما و حتّي زبان‌شناسي و ادبيات است.