پيش روي

متي به اتاق‌خوابش رفت و ايستاد، نمي‌دانست از کجا شروع کند. صداي هق‌هق خودش را شنيد. لباس پوشيد و هر چه دستش رسيد از کمد لباس و ميزتوالتش جمع کرد و همه را در دو جامه‌دان ريخت. صداي شليک گلوله شنيد، از پنجره نگاه کرد و ديد که يکي از قاطرها به زانو درآمده است. روسکو يکي ديگر را از اصطبل بيرون مي‌کشيد و در همين حين پسر بزرگ متي، جان جونيور، اسلحه‌اش را پر مي‌کرد. چند دقيقه‌ي بعد، که خورشيد تازه به نوک درخت‌ها رسيده بود، کالسکه‌ها بيرون آماده بودند. خودشان کجا مي‌نشستند؟ هر دو کالسکه پر بود از چمدان و بسته‌هاي غذا و گوني‌هاي شکر و آرد. حالا نسيم صبح‌گاه دود را از جانب خرمن‌هاي علوفه که جان آتش‌ زده بود، مي‌آورد. و متي حس مي‌کرد اين زندگي دودمانندِ اوست که به آسمان مي‌رود و محو مي‌شود.