جهان بيني در ايران پيش از انقلاب (تحليل ادبي آثار چند نويسندخ در بافت تاريخ افكار)

مولف اين پرسش را مطرح مي‌سازد که، طي دوره تاريخي از 1920 تا 1970، کدام ايدئولوژي‌ها و جهان‌بيني‌ها در ايران پديد آمدند و ميان ايدئولوژي و جهان‌بينيِ دوران پس از انقلاب و پيش از انقلاب چه رابطه و نسبتي وجود دارد.
جهان‌بيني‌هائي که مولف موضوع مطالعه قرار داده در متوني بيان شده‌اند که نخبگانِ روشنفکر ايراني در عصر پهلوي نوشتند – روشنفکران پيشتاز که ترجمانِ اصولي‌ترين وجوه فکري و صور دريافت شمرده مي‌شوند و بيشتر با آن جهان‌بيني که در ذاتِ مرامِ انقلاب اسلامي وجود دارد در کشاکشند.
پكلاوس ِدِرسُن، در چند فصل، به تحليل داستان‌هائي از پنج نويسنده ايراني – جمالزاده، هدايت، چوبک، آل‌احمد و گلشيري مي‌پردازد. سپس، در فصل آخر، ضمن مرور نوشته‌هاي چهار متفکر ايراني و مرام‌پرداز ايراني – سيد جمال‌الدين اسدآبادي، کسروي، نصر و شريعني – نتايج اين تحليل را در چشم‌اندازي جمع‌بندي مي‌کند.